Zwaar Metaal gaat over een band bestaande uit vier vrouwen, die hun hele werkzame leven samen op tour zijn geweest. Het is lastig een woord te vinden voor zo’n hechte samenwerking: collega’s is te beperkt, vriendschap te persoonlijk. Ze brengen vaak meer tijd samen door dan met hun partner. Ze zien elkaar in ondergoed en volgen elkaars levens uitputtend. Ze delen een passie, een gedrevenheid. Wanneer stop je zo’n intensieve samenwerking? Op het hoogtepunt? Voor je hoogtepunt? Of als het eigenlijk al te laat is?
Zwaar metaal gaat over samenwerken en ouder worden. Over de authenticiteit van een band, over de liefde voor je vak. Over muziek maken tot je erbij neervalt. Het onvermijdelijke punt van stoppen en de angst dat je wereld zo klein wordt als je appartement. Over de vergankelijkheid van het leven, hoe je stapje voor stapje wordt voorbereid op de onvermijdelijke afgrond. Boven alles is deze voorstelling een ode aan afscheid nemen.
Uit een gesprek van Wim Noordhoek met Arnon Grunberg: Arnon: Ik vind het wel mooi dat je een excuus nodig hebt om mekaar weer eens te spreken. Dat is toch zo? Wim: Ja dat is waar. Heel veel dingen hebben een aanleiding nodig anders gebeuren ze niet. Arnon: Maar het heeft ook iets veiligs. Onder het mom van werk is het veilig om mekaar weer te zien. Wim: Want als het zomaar voor de aardigheid is dan dreigen allerlei dingen. Arnon: Ja dan is het levensgevaarlijk. Dan denk je ‘o God’. Wim: Misschien is dat wel de reden dat er werk in de wereld is. Dat je een reden hebt om elkaar eens te zien zonder dat er op de achter grond meteen de dreiging van een goed gesprek of zo is.
“De schrijfstijl (Maria Goos, red.) sluit perfect aan bij het droogkomische talent van de spelers, die er flink tegenaan gaan in de regie van Eva Line de Boer.”