ZWAAR METAAL
Weet je dat de kinderen die nu geboren worden honderd jaar kunnen worden en misschien wel honderdvijftig?
O ja? Als ze nu tegen jou zouden zeggen: je wordt 150, zou je daar blij mee zijn?
Nou.. als ze het ook tegen jou zeggen, dan wel.
Wat zou je dan doen?
Ik zou met jou in het zwaar metaal gaan en een enorme bak herrie maken.
O leuk. En dan storten we van het podium.
O jaaah. En ik werp mijn lichaam de zaal in, op al die kinderen die honderdvijftig worden en dan surfen ze mij naar de bar waar ik een glaasje arsenicum drink en dan sterf ik terwijl de jeugd mij draagt.
We kunnen er ook een voorstelling over maken.
Ja… dat is misschien een beter idee.
Na intensieve gesprekken kwamen wij erachter dat elke dag bestaat uit vier seizoenen. De herfst begint zo rond een uur of vijf. Alle vier zijn ze niet om door te komen zonder een fles wijn. Maar daarnaast ontdekten we nog iets: wij, die elkaar al jaren kennen en intensief samenwerken, wij wisten het niet van elkaar, maar nu wel: we delen dezelfde passie, dezelfde droom, dezelfde ambitie: heavy metal!
Zwaar Metaal gaat over een band bestaande uit vier vrouwen, die hun hele werkzame leven samen op tour zijn geweest. Het is lastig een woord te vinden voor zo’n hechte samenwerking: collega’s is te beperkt, vriendschap te persoonlijk. Ze brengen vaak meer tijd samen door dan met hun partner. Ze zien elkaar in ondergoed en volgen elkaars levens uitputtend. Ze delen een passie, een gedrevenheid. Wanneer stop je zo’n intensieve samenwerking? Op het hoogtepunt? Voor je hoogtepunt? Of als het eigenlijk al te laat is?
Zwaar Metaal gaat over samenwerken en ouder worden. Over de authenticiteit van een band, over de liefde voor je vak. Over muziek maken tot je erbij neervalt. Het onvermijdelijke punt van stoppen en de angst dat je wereld zo klein wordt als je appartement. Over de vergankelijkheid van het leven, hoe je stapje voor stapje wordt voorbereid op de onvermijdelijke afgrond. Boven alles is deze voorstelling een ode aan afscheid nemen.
